امید

رفته بودم خانه امید.. پیش از این بارها به آنجا رفته بودم، در زمانی که زندان بود، این مسیر اتوبان تهران – کرج را زیاد طی کردم و هر بارهم از آن اتفاقات هر روزه جامعه در این مسیر پیش میامد، خانه ای در محلی وسط اتوبان، اسم مکانش را یادم رفته.. اما هر چه هست، مسیرش دشوار بود، باید با ماشین میرفتم، تا پل کلاک از آنجا هم مسافت زیادی را پیاده میرفتم تا میرسیدم به خانه اش، و تازه هنگامی که قصد بازگشت میکردم و معمولا هم هوا تاریک شده بود، در دلم خدا خدا میکردم که کنار این اتوبان، اتفاقی برایم نیفتد، آخر باید کنار اتوبان می ایستادم و تا ماشین سوار شوم

از زمانی که از زندان آزاد شد، دیگر به خانه اش نرفته بودم، اینقدر این مسیر لعنتی در طول این مدت عذابم داده بود واینقدر اتفاقات جوراجور برایم افتاده بود که دیگر دلم نمیخواست تا زمانی که مجبور نشوم آنطرفها آفتابی شوم، الان که فکرش را میکنم میبینم واقعا سر نترسی داشتم که در تاریکی شبهای تهران، کنار اتوبان می ایستادم تا سوار ماشین شوم به مقصد آزادی.. و از زمانی که در ماشین می نشستم خدا خدا میکردم که سالم به آزادی برسم

امید را همان روزی که برای شرکت در مراسم اکبر به آمل می رفتیم ، بازداشت کردند.. همه را آزاد کردند، اما او منتقل شد به تهران و به بند 209... فریبا میگفت دوشنبه که رفته بود ملاقاتش حالش اصلا خوب نبوده، و چیزهایی نوشته بود که فریبا به بعضی از دوستان برساند، نوشته اش را که خواندم ، دلم فروریخت، امید را میشناسم.. آدمی نیست که انفرادی طاقتش را تمام کند، نوشته اش نشان میداد که خیلی زیاد زیر فشار است، خیلی زیاد... و گله کرده بود که چرا حمایتی از او نمیشود
نوشته اش در نهایت استیصال بود...
و گفته بود که سلولش در کنار سلول احمد و مهندس موسوی است.. گفته بود روی صندلی های بازجویی برای هم پیغام میگذاریم.. من از حال مهندس می پرسم و او جواب میدهد
و گفته بود که شدیدا زیر فشار بازجویی است، از ابتدای شب تا 4 صبح...
پیشترها وقتی می رفتم خانه شان، دو دختر کوچکش زیاد دو رو ورم میامدند و " خاله" صدایم میکردند، وقتی مدتی میگذشت و نمی رفتم، سراغ " خاله شیوا " را از مادرشان میگرفتند.. امید میگفت، بچه ها خیلی سراغت را میگیرند

فریبا بازهم درمانده شده بود، نابسامانی زندگی، با دو بچه کوچک که حالا یکی از آنها باید به کلاس اول میرفت، خرج زندگی، نداری...
دلارام چند روز بود که مریض شده بود و تب شدید داشت، دختر بچه ی شیطونی که از سر و کولت بالا میرفت، از غصه نبود پدر دیروز حتی نتوانست چشمانش را باز کند تا ببیند که " خاله" بار دیگر آمده است.. بازهم در نبود پدر.. دستی به صورتش کشیدم، و "گفتم"آرام خوبی خاله، ببین خاله واسه ات چی آورده

چشمان گود افتاده و بی حالش را برای تنها چند لحظه به من دوخت و انگار که نتواند باز نگهش دارد، دوباره خوابید.. چیزی به دلم چنگ می انداخت...

تازه بچه ها داشتند با پدر بودن را تجربه میکردند، 3 سال تمام هر کسی در مهد کودک از آنها پرسیده بود پدرتان کجاست، جوابی نداشتند که بدهند و مادر هم همیشه خاموش بود.
سال 81 که امید بازداشت شد، آروز 2 ساله بود و آرام 3 ساله بود و وقتی امید از زندان بیرون آمدد.. آرام در شرف رفتن به مدرسه بود

اما حالا باز هم...
نمیدانم باز چه خواهد شد.. از خانه که می آمدم بیرون، به فریبا گفتم به امید سلام من را برساند و بگوید ما هر کاری که بتوانیم برایش میکنیم، نگران هیچ چیز نباشد..
خودم هم میدانستم که حرفم فقط برای دلخوشی است و گرنه کاری از دستم بر نمی آید، اما میدانستم که این کلام بیشترین دلخوشی است که میتوانی به یک زندانی بدهی.. و باز میدانستم که آنچه در زندان، در آن چهاردیواری سبز رنگ که از هر سو احاطه ات کرده، تو را از پا درمی آورد، بی تفاوتی دوستانت است..
در بازجویی ها با نشان دادن، سایتها به امید گفته بودند، اون بیرون هیچ کس به فکر تو نیست، همه سرگرم زندگی خودشان هستند و هیچ کس برای زندگی تو و سرنوشتت تره هم خورد نمیکند...
جالب نیست؟!
این شیوه جدید بازجویی است...