زن، عشق می کارد و کينه درو می کند

شعری(یا بهتر بگویم مرثیه ای) را با عنوان " زن عشق میکارد و کینه درو میکند" در سایت روژهه لات دیدم که از طرف شخصی به نام کژال درخشان نگاشته شده بود.. ضمن اینکه گذاشتن این شعر دوستم، هانیه نعمتی، را دراینجا بی مناسبت با حال و هوای این روزهایم ندیدم.. این توضیح را هم لازم میدانم : که این شعر متعلق به هانیه نعمتی است که در سال 82 در وبلاگش( که البته الان فعال نیست) قرار داد ( احتمالا مسئولین محترم سایت یاد شده و دوست عزیز کژال درخشان نیز به اشتباه نام هانیه نعمتی را حذف نموده اند و اند) و پس از آن من نیز آن را

...در وبلاگ قرار دادم

: و اما شعر

زن، عشق می کارد و کينه درو می کند

ديه اش نصف ديه توست

و مجازات زنايش با تو برابر

می تواند تنها يک همسر داشته باشد

و تو مختار به داشتن چهار همسر هستی

برای ازدواجش – در هر سنی – اجازه ولی لازم است

و تو هر زمان بخواهی – به لطف قانونگزار می توانی ازدواج کنی

...در محبسی به نام بکارت زندانی است و تو

او کتک می خورد و تو محاکمه نمی شوی

او می زايد و تو برای نوزادش نام انتخاب می کنی

او درد می کشد و تو نگرانی که کودک دختر نباشد

او بيخوابی می کشد و تو خواب حوريان بهشتی را می بینی

او مادر می شود و همه جا می پرسند : (نام پدر )؟

و هر روز،او متولد می شود ، عاشق می شود ، مادر می شود ، پير می شود و بعد می ميرد

و قرنهاست که او :عشق می کارد و کينه درو می کند

چرا که؛ در چين و شيارهای صورت مردش

به جای گذشت زمان ، جوانی برباد رفته اش را می بیند

و در قدمهای لرزان مردش

گامهای شتاب زده جوانی برای رفتن

و دردهای منقطع قلب مرد

سينه ای را به ياد او می آورد که تهی از دل بوده

و پيری مرد ، رفتن و فقط رفتن را در دل او زنده می کند

و اينها همه کينه است که کاشته می شود در قلب مالامال از درد او