پسر دریا

دختر تکه کاغذش را از کیف در می آورد و شروع میکند به خواندن.. شعر که تمام میشود، میگوید این برای شماست.. برای شما سرودمش

در تخت کمی جابجا میشود، درد دارد آخر.. همانطور که نشسته است است کاغذ را میگیرد و در جیب پیراهنش میگذارد و مرتب میگوید " آفرین، آفرین، خیلی زیبا بود" .. قطره اشکی در چشمانش می لرزد و باز روی تخت دراز میکشد..
و او دیگر نیست..

پسر شالیزارهای شمال، پسر جنگل، پسر دریا.... او رفته است
و من این کوله بار را مدام با خود میکشم، از این ور به آن ور.. و کمرم خم میشود از سنگینیش.. هر از گاهی دستم را میکنم در کوله و خاطره ای بیرون می آورم از آن.. کمرم خم میشود و خم تر..بیمارستان کسری...بیمارستان طالقانی

...چقدر حالم از خودم به هم میخورد این روزها... و چقدر این سکوت آزارم میدهد
...و چقدر تشنه ام و دلم آب نمیخواهد... کمی هوا شاید تا نفسی تازه کنم
...سردم است و هیچ آتشی نمی سوزاند وجودم را... شعله ها سر و رویم را میگیرد و باز گرم نمیشوم
....دارم یخ میزنم از این بی تحرکی .. از این سکوت